Grund

Grund <-(e) s> [grʊnt] m

1. kein pl

1) (Erdboden) arazi;

\Grund und Boden arsa;

jdn in \Grund und Boden reden birinin lafını ağzına tıkamak;

sich in \Grund und Boden schämen yerin dibine geçmek

2) (eines Gewässers) dip;

auf \Grund laufen karaya oturmak;

im \Grunde (genommen) aslında, esasen;

zu \Grunde gehen batmak, mahvolmak;

etw dat auf den \Grund gehen bir işin aslını araştırmak;

jdn/etw zu \Grunde richten bir kimseyi/şeyi mahvetmek

3) (Grundlage) temel, esas, zemin, taban;

den \Grund zu etw dat legen bir şeyin temelini atmak, bir şeye zemin oluşturmak;

von \Grund auf temelinden;

etw zu \Grunde legen bir şeyi esas almak;

zu \Grunde liegen esas olmak

2. <-(e) s, Gründe> [grʊnt, pl 'grʏndə] m; (Ursache) neden, sebep;

es besteht kein \Grund zur Klage yakınmak için hiçbir neden yok;

aus gesundheitlichen Gründen sağlık nedeniyle;

ohne \Grund nedenli nedensiz, neden olmadan, sebepli sebepsiz, sebep olmaksızın;

ohne jeden \Grund hiç yoktan, hiçbir sebep yokken;

auf \Grund von dayanarak, müsteniden; (wegen) nedeniyle, sebebiyle, yüzünden, dolayısıyla;

strafmildernde Gründe hafifletici sebepler